Vier bands gaan vanavond Patronaat het metalcore brandmerk definitief op haar voorhoofd schroeien — het ijzer is heet en Haarlem is er bepaald niet gerust op. Voor The Devil Wears Prada betreft het hun ‘20th Anniversary’ en dat moet met recht stevig gevierd worden.
Ik ben erbij om het vast te leggen in een fotoverslag voor Brothers in Raw.
Alright — let’s go!
Senna.
Het spits wordt afgebeten door de Duitse delegatie Senna (Mannheim - omstreeks 2020). Zij noemen zichzelf een crossover in de driehoek van metal, pop, en progressieve muziek. De productie van hun studiomateriaal (zoals de track Rosehip) klinkt modern, fris en strak en doet me qua gitaarsound, licks en productie met vlagen denken aan bands in het domein van Polyphia en Animals as Leaders. Op papier voor mij daarmee de interessantste uit de line-up van vier. Live missen zij echter nog de impact en slagkracht — die ze in hun studiowerk wel weten aan te boren — om het publiek écht lekker op te warmen.
Ocean Grove.
De Australische nu-metalcore band Ocean Grove (Melbourne - 2010) vervangt SeeYouSpaceCowboy van de originele line-up, die afzwaaide. Hoewel ik de heren van Ocean niet kende, schemeren voor mij onmiskenbaar de vibes van Deftones, Linkin Park en Limp Bizkit door, waardoor hun optreden — voor mij als midden veertiger — voelt als een nostalgisch warm bad. Frontman Dale Tanner weet de zaal wél in beweging te blijven met zijn energieke performance.
Kingdom of Giants.
Next in line is Kingdom of Giants (Sacramento, Californië - 2010), een zeskoppig Amerikaans posthardcore genootschap dat een viertal studio albums heeft uitgebracht. De band weet het melodieuze, brute en atmosferische op een verrassende wijze te combineren. Ook blastbeats of juist slepende, sferische synth-passages worden daarbij niet geschuwd.
Zowel hun songs als hun setlist kennen een lekkere dynamiek waardoor hun performance vers en verrassend blijft. Hoewel de rest van de band vrij statisch is, is Frontman Dana Willax daarentegen wél erg actief en zorgt daarmee voor de nodige visuele on-stage dynamiek.
The Devil Wears Prada.
Dan is de headliner aan de beurt: The Devil Wears Prada (Dayton, Ohio - 2005) is een Amerikaanse metalcore band, die in hun twintigjarige bestaan goed is geweest voor acht studioplaten. Naast de typische screams is er veel ruimte voor melodische (meerstemmige) cleane zangpartijen.
Hun muziek is meer rechttoe-rechtaan en daarmee wat toegankelijker dan een hoop van hun metalcore collega's, die meer leunen op polyritmiek en technische gitaarpartijen. Hoewel eenvoud — mits overtuigend uitgevoerd — zeker doeltreffend en verfrissend kan zijn, mis ik persoonlijk wat gelaagdheid en diepgang in hun composities. Ik hou ervan om een plaat meerdere keren te moeten luisteren voor het kwartje écht valt. Hun melancholiek, hoewel ik daar toch echt wel bovengemiddeld vatbaar voor ben, weet mij vaak niet te bereiken. Kwestie van smaak — check. Echter...
Live is het allemaal echter een heel ander verhaal: hier blijkt duidelijk hoe waardevol ervaring is om een publiek in een kolkende massa te converteren. TDWP doet dit dan ook met héél veel overtuiging: het klinkt strak, trefzeker, aanstekelijk en loopt werkelijk als een geoliede machine. Ze weten absoluut de verbinding te maken met het publiek: wat een heerlijke muzikale delivery.
